“Hij wordt steeds stiller…”

Woensdag 3 oktober 2018

“Ik zorg al vanaf 1984 voor mijn man. Dat vind ik gewoon heel normaal. Misschien is dat inderdaad voor een ander niet normaal”, vertelt Mieke van Zandbeek.

“Toen mijn man 39 was kregen we te horen dat hij geen 40 zou worden. Het begon met een hersentumor en in 2005 kreeg hij een CVA. In 2014 kwam hier nog een hersenbloeding bij. We leven nu al in 34 ‘bonusjaren’. We plannen niet ver vooruit, maar kijken wat er nu kan. Dat hebben we altijd gedaan. Tijdens de ziekte van mijn man heb ik ook gewoon op de kleinkinderen gepast. Fijn dat ze hem nog meemaken, en hij hielp waar hij kon. De kleintjes werden op tafel in bad gedaan door opa, waarbij tante Susan ze alleen vasthield.”

“Ook al heb je hersenschade; we vinden een manier om het leven nog uitdaging te geven. Eerst zat hij regelmatig aan de Dommel om te vissen, totdat hij zijn CVA kreeg. Nu hij dementerend is kan ik hem zelfs niet meer alleen naar toilet brengen. Wel zie ik nog zijn humor. Hij is altijd een denker geweest, maar nu wordt hij steeds stiller en is hij meer in zichzelf gekeerd. Iedere keer moet ik hem een stukje meer afgeven. Eigenlijk is dat een rouwproces waar ik al jaren mee bezig ben.”

“Sinds april 2005 komt het thuiszorgteam van Vivent bij ons om mee te helpen met de verzorging van mijn man. We waarderen ze enorm. Zo hebben we, toen ze hier 12,5 jaar over de vloer kwamen, een klein presentje gegeven om dit te laten blijken. Ik ben gewoon een ‘zorger’, al vanaf mijn 13/14e toen mijn moeder ziek werd. Ik was 25 toen ze overleed. Daarna zorgde ik voor mijn vader en schoonvader. Maar ik verzorgde ook het oppassen op alle kleinkinderen! De oudste wordt nu al 28 en de jongste is 11.”

“Ik wil bezig blijven en het liefste doe ik in en om huis nog alles zelf. Ik kan nog steeds genieten als mijn kinderen bij ons komen of als mijn kleinkinderen meehelpen om opa te verzorgen. Maar de zorg wordt wel steeds zwaarder, daar moet ik eerlijk in zijn.”