“Ik ben de altijd-laat-zuster”

Dinsdag 9 februari 2021

Ze weet het nog precies. Marjo Terlouw (58) was dertien jaar. Haar oma lag in het ziekenhuis. “En een zuster weigerde om ’s nachts haar been te verleggen”, vertelt ze. “Te veel moeite, kennelijk. Ik wist niet wat ik hoorde en dacht meteen: ik word later verpleegkundige en ga het dan heel anders doen!” 

Ze heeft woord gehouden. Marjo werkte in ziekenhuizen en korte tijd in een verpleeghuis, voordat ze in Almere begon als verpleegkundige in de wijk. Sinds 2018 is ze wijkverpleegkundige bij Vivent, in de wijk Boschveld in ‘s-Hertogenbosch. “Ontzettend leuk werk”, zegt ze. “Leuker dan het ziekenhuis, vind ik. Het is minder technisch, iets rustiger. Je komt bij de mensen thuis en hebt wat meer ruimte voor persoonlijk contact.”

Inleven in de ander

Persoonlijk contact vindt ze belangrijk. Ze typeert zichzelf als een empathisch persoon. Marjo: “Dat is een ‘dure’ term, voor het je kunnen inleven in de ander. Belangrijk, want een wezenlijke taak van een wijkverpleegkundige is het vergroten van de zelfredzaamheid van cliënten. Dat kan alleen als je weet wie de cliënt is, wat hem of haar beweegt. En dus moet je de tijd nemen voor een goed gesprek en je ogen de kost geven. Hoe staat het huis erbij? Hoe verzorgt de cliënt zichzelf? Hoe kijkt hij of zij uit de ogen? Hoe actief is iemand nog? Heeft hij of zij verdriet? Tja, en dan loopt een bezoek wel eens uit. Niet erg. Ik noem mezelf wel eens de ‘altijd-laat-zuster’. Ik zie dat als een eretitel, ja.”

Onderliggend verhaal

Bij het verlenen van verpleegkundige hulp kun je denken aan taken zoals het verzorgen van een stoma of katheter, het meten van de bloeddruk, het geven van een injectie of het aanleggen van een infuus. Ook het verschonen van verbanden en het toedienen van medicijnen horen bij de werkzaamheden. “Wat we altijd doen”, zegt Marjo, “is kijken naar het onderliggende verhaal. Als iemand een wondje heeft, geef ik wondverzorging. Maar ik wil ook weten hoe iemand aan dat wondje is gekomen, hoe we herhaling kunnen voorkomen en of er bijvoorbeeld valgevaar is. Van daaruit kijk ik wat nodig is. Samen met andere professionals, want ik stem af met de huisarts en participeer in een wijknetwerk, met onder andere maatschappelijk werk en de praktijkondersteuner van de huisarts.”

Leukste werk dat er is

Sinds tien jaar woont en werkt ze in Brabant. Ze is blij met Vivent als werkgever. “Ik ben op mijn plek in de wijk. We hebben een goede teammanager. En ik heb via Vivent allerlei opleidingen, zoals HBO-V,  kunnen volgen, dus wat wil je nog meer?” Wat minder administratieve rompslomp, misschien? Lacht: “Klopt, dat is wel een ‘dingetje’, maar buiten dat heb ik het leukste werk dat er is. Simpelweg omdat je als wijkverpleegkundige het verschil kunt maken; je kunt echt iets betekenen voor de ander!”