“Ik leerde hier dat iets kleins heel betekenisvol kan zijn”

Maandag 1 april 2019

De twintigjarige Lisanne van der Ven liep voor haar opleiding stage bij Vivent. Ze vond het zo leuk dat ze bleef als vrijwilliger. Elke donderdagavond is ze te vinden op revalidatieafdeling Heeseind in Vivent Mariaoord. Daar laat ze bewoners trainen op de zitfiets. “Natuurlijk gaat het om de beweging die cliënten hierdoor krijgen, maar ik voorzie vooral in hun behoefte aan een klein beetje extra aandacht.”

Lisanne studeert medisch beeldvormende en radiotherapeutische technieken. Voor haar studie moest ze een maatschappelijke stage doen waarbij ze veel cliëntcontact zou hebben. “Ik kende Mariaoord al, omdat mijn opa hier heeft gewoond. Het leek me de ideale plek om meer te leren over het contact met cliënten.” Dat had Lisanne goed ingeschat. “Iedereen zegt altijd nee in het begin, maar uiteindelijk vinden ze fietsen toch leuk om te doen. Het verplegend personeel -waarvoor ik veel respect heb- heeft het enorm druk waardoor er lang niet altijd tijd is voor een praatje. Cliënten beseffen al snel dat ik dat wel heb.”

Verdriet mag er zijn

“Met sommige cliënten is het contact kort en vluchtig, maar met anderen heb ik diepgaande gesprekken over overleden partners, de oorlog en angst voor de dood. Zo was er een cliënt die me vertelde dat ik hem deed herinneren aan zijn overleden dochter. Ze was op mijn leeftijd aangereden en overleden. We hadden mooie, maar heftige gesprekken over haar en hoe hij haar miste. Ik voelde zijn verdriet. Dat mag er ook zijn. Als iemand moet huilen, betekent dat niet dat je te ver gaat. Ik besef dat het soms makkelijker is om er met mij over te praten, juist omdat ik een buitenstaander ben. Het komt regelmatig voor dat mensen me, nadat ze hun tranen hebben gedroogd, bedanken voor het luisteren. Ik doe dat graag en leer er veel van.
Met één cliënte kreeg ik een sterke band. Omdat ze geen partner, ouders en broers of zussen had, kreeg ze vrijwel geen bezoek. Ik was voor haar een soort vriendin bij wie ze haar hart kon luchten. Toen zij de afdeling verliet om een hersteloperatie te ondergaan, gaf ik haar een armbandje met daarop de woorden ‘voor kracht’. Ze kreeg tranen in haar ogen en knuffelde me.”

De kracht van kleine dingen

“Wat ik hier ook leerde, is dat iets kleins heel betekenisvol kan zijn. Er werd een wandelmiddag georganiseerd. Ik werd naar een mevrouw gestuurd die zich in eerste instantie niet had opgegeven. Toen ik het haar kwam vragen, wilde ze toch wel wandelen. Ik duwde haar rolstoel en stelde voor om zelf in de rolstoel te gaan zitten en haar te laten duwen, omdat ik wist dat ze van haar fysiotherapeur een stukje moest lopen. Daar moest ze heel hard om lachen. Toen ik haar terugbracht, was ze helemaal trots op haar stempelboekje. Ze bedankte me dat ik haar had opgehaald en zei dat ze het leuk had gevonden. Het is niet moeilijk om vrijwilliger te zijn. En hoe mooi is het dat je iets voor een ander kunt betekenen!”

Volg ons op