“Voor mijn vrouw zorgen, doe ik uit liefde”

Donderdag 22 november 2018

Frans Schuurmans (76) trouwde ruim drieënvijftig jaar geleden in voor- en tegenspoed met zijn Annie (72). Maar wat doe je als er zich steeds meer tegenspoed openbaart? Voor Frans is het antwoord simpel: ‘Dan zorg je voor die ander. Punt uit’.

“Annie en ik leerden elkaar in 1960 kennen en trouwden vijf jaar later. Als ik nu terugkijk, was ze toen al ziek. Soms zakte ze ineens door haar knieën, dan weer had ze een half lam gezicht of geen gevoel in haar arm. Maar artsen konden niets vinden en zeiden dat het door zenuwen kwam. Op haar veertigste ontdekten artsen dat Annie MS had. Je kunt boos worden om zo’n diagnose, maar daar zijn we allebei te nuchter voor. Je moet je erbij neerleggen. Haar ziekte zorgt er wel voor dat we van vandaag op morgen leven.”

Steeds slechter

“De vorm van MS die Annie heeft, zorgde ervoor dat ze maandenlang klachtenvrij was, maar stiekem wel steeds meer moest inleveren. Annie probeerde nog zoveel mogelijk zelf te doen en werd regelmatig kwaad als iets niet lukte. Ondertussen deed ik mijn best en zorgde ik, na mijn pensioen, fulltime voor haar. We hebben het inschakelen van hulp altijd tot het laatst toe uitgesteld.”

Hulp inschakelen

“Vorig jaar hadden we geen keuze meer. Mijn bloeddruk was veel te hoog. We beseften dat we hulp van buitenaf nodig hadden. Dat was een moeilijke beslissing, want je privacy is weg en je hebt je huis niet meer aan jezelf. Onze huisarts raadde ons Vivent aan, omdat daar alle kennis aanwezig is. Dat merken we in de praktijk. Als Annie een wondje heeft, komt er bijvoorbeeld speciaal een wondverpleegkundige. Of ze schakelen iemand in die mij leert hoe ik iets kan doen. De samenwerking met Vivent is top. De lijnen zijn kort en ze denken met ons mee.”

Uit liefde

Frans is al dertig jaar mantelzorger van zijn vrouw. Hij vindt het vanzelfsprekend. “Voor haar zorgen doe ik uit liefde. Zij zou hetzelfde voor mij doen, daarvan ben ik overtuigd. Wij beloofden elkaar trouw. Dan ben je er voor elkaar in goede én in slechte tijden. Ik ga door tot het gaatje om ervoor te zorgen dat Annie niet naar een verzorgingshuis hoeft. Ik riskeer niets en wil niets mankeren, want dan kan ik haar niet meer helpen. Dat is niet altijd makkelijk. Ik ben mijn vrijheid kwijt en kan niet mijn eigen gang gaan, omdat Annie mijn hulp nodig heeft. Ik fiets graag, maar ga niet te ver weg, zodat ik snel thuis kan zijn. En een uitje maken met één van mijn vier oldtimers kan alleen in het weekend als een van onze dochters bij Annie kan blijven. Daar had ik me bij neergelegd, maar de laatste tijd kriebelde het toch. We hebben nu met Vivent geregeld dat zij stand-by staan als ik een middagje weg wil gaan. Dat geeft mij wat meer vrijheid.”