“Wij sjoelen gewoon op gevoel”

Dinsdag 29 juni 2021

Toen Jos van der Linden (97) begin 2019 voor het eerst naar Vivent Dagbesteding Donkenhof in Den Dungen kwam, legde hij nog weleens een kaartje. Maar vandaag de dag gaat dat niet meer: zijn ogen laten hem in de steek. In Nellie den Otter (80) vond hij een nieuwe bondgenoot. Ze ziet nog minder dan Jos, maar hun slechte ogen weerhouden hen er niet van om elke week samen een potje te sjoelen. “Wij zijn heel goed in sjoelen op gevoel. Bij wedstrijdjes met anderen wint meestal één van ons.”

Nellie en Jos winden er geen doekjes om: oud worden is mooi, maar steeds moeten inleveren niet. Nellie kampt al sinds haar 56^e met een oogziekte, Jos sukkelt sinds drie jaar met zijn ogen. “Ik heb de krant moeten opzeggen en de ondertiteling op tv kan ik ook niet meer lezen. Maar je kunt aan veel dingen wennen hoor. Ik luister nu gewoon naar het nieuws”, zegt hij. Fietsen lukt hem gelukkig nog wel. “Op afstand zie ik nog voldoende. Bovendien ken ik het hele dorp uit mijn hoofd, ik weet elk paaltje te staan.” Ook Nellie maakt er binnen haar mogelijkheden het beste van. “Toen mijn man drie jaar geleden overleed, was ik zijn grootste zorg: hoe zou ik mezelf zonder hem redden? Toch lukt me dat heel aardig, ik zoek gewoon naar wat ik wél kan. Fietsen gaat niet meer, maar wandelen wel. Boeken lezen gaat niet, boeken luisteren wel. Ik vermaak me thuis prima, maar wat afwisseling in de week is wel fijn. Daarom ga ik twee dagdelen per week naar Vivent Dagbesteding Donkenhof. Het brengt wat extra gezelligheid.”

Geen drempelvrees

Een klein drempeltje voelde Nellie wel, toen ze voor het eerst naar de Dagbesteding ging. Maar dat was direct na binnenkomst over. “Je wordt hier zo goed opgevangen. De deelnemers, de vrijwilligers, de begeleiders – ze zijn allemaal even aardig. Ik vind het geweldig wat ze voor ons doen.” Jos had helemaal geen last van drempelvrees. “Welnee. Ik ben de oudste hier, ik kende bijna iedereen. Ik heb hier echt ‘goeien aard’, zelfs tijdens corona bleef ik niet weg. Iedereen hield zich netjes aan de regels, er is niemand ziek geworden. Als je overal bang voor bent, heb je geen leven. En de hele dag op de bank liggen is voor niemand goed, zelfs niet op mijn leeftijd.”

Doen wat je wilt

Omdat de Dagbesteding gezegend is met veel vrijwilligers, is er geen vast programma waaraan mensen moeten deelnemen. “Iedereen doet elke week zijn eigen ding. De een maakt kaarten, de ander doet aan diamond painting. Soms kijken we samen naar oude foto’s van het dorp, of we gaan lekker naar buiten. Maar sjoelen doen we elke week”, vertelt Jos. “Nellie is net zo fanatiek als ik, meestal wint zij.” Ondanks hun ongemakken hebben Nellie en Jos elke week veel plezier samen. “Het is belangrijk om opgewekt te blijven”, vindt Jos. “Ik lag in mijn leven vaak en lang in het ziekenhuis, maar ze kregen me er nooit onder. Toch verwacht ik niet dat ik de honderd haal. Vandaag of morgen fiets ik ergens tegenaan en dan is het gedaan. Dat is niet erg, ik heb een mooi leven gehad.” Ook Nellie blijft opgewekt: “Het gaat niet om wat je meemaakt, maar om hoe je ermee omgaat. Wij maken er elke dag het beste van.”