“Wij krijgen vitamine van elkaar!”

Woensdag 10 oktober 2018

“Het is begonnen in 2000. Op de crematie van haar man vroeg Til of ik haar iedere week wilde helpen met poetsen. Drie uurtjes per week, 18 jaar geleden… en nu past het rijtje taken wat ik voor haar doe niet eens op een A4-tje”, vertelt Herma. “We zijn ervan geschrokken toen Dinie van Vivent ons vroeg om het eens op te schrijven. Het kruipt er stiekem in. Maar omdat Til zo gemakkelijk is – ze zal nooit commentaar geven als je een keer niet kan – voelt het niet als een opgave of werk. Zelfs haar kinderen weten niet wat ik allemaal voor haar doe.”

“Hier in de Hondsklauw letten we allemaal goed op elkaar. Nu Til alarmering heeft ben ik het eerste aanspreekpunt. Ik ben dichtbij en dat kost me geen moeite. Haar kinderen wonen dan toch verder weg en kunnen er niet zo snel zijn. Vanwege haar gezondheid is het bed wel naar beneden verplaatst. De keuze tussen naar beneden met haar bed of naar een verpleeghuis, maakte de keuze heel simpel en snel te maken. Toen ze gevallen was en ik gebeld werd door de alarmcentrale ben ik naar haar andere buurman Edwin gegaan, een brandweerman, en hij kon haar gemakkelijk weer optillen. Daarvoor heb ik dan die mannen uit de buurt nodig.”

“Til hoort ook als familielid bij de buurt. De laatste keer was het buurtfeest op een andere locatie en ze gaf me aan niet mee te willen. Til is altijd heel duidelijk, het is ja of nee, dus dan dwing ik haar niet. Toen we alleen kwamen werd er direct gevraagd: “Waar is Til? Het feest kan eigenlijk niet doorgaan zonder haar erbij.” Toen is ze door anderen met de auto opgehaald en we hebben haar op de juiste plek neergezet, zodat ze alles zonder rollator kon lopen. Zo gaat dat hier.”

“Ik voel me niet speciaal. Doordat ik de tijd heb en het mij geen moeite kost kan ik het ook allemaal gemakkelijk volhouden. Als er een keer iets is en ik kan niet naar Til, dan kunnen we het gewoon naar een andere dag verschuiven. En ik doe het niet alleen, maar kan altijd rekenen op steun van mijn man en de andere buurtbewoners.”

“Maar de vertrouwensband met Til is ook voor mij heel speciaal. Wij kunnen elkaar alles zeggen; dat werkt wederzijds. En als er een van ons iets dwars zit, dan zeggen we het en kunnen het daarna ook loslaten, dan is het klaar. Zo geven we elkaar vitaminen, daar hebben wij geen dokter voor nodig!”