“Als iemand het even niet ziet zitten, laat ik zien hoeveel vooruitgang hij al heeft geboekt.”

Donderdag 23 juli 2020

Een 103-jarige mevrouw die na een heupoperatie weer zelfstandig kan lopen met de rollator en naar huis kan. Het is een van de voorbeelden die volgens verpleegkundige Karlijn Storij haar werk op revalidatieafdeling Heeseind van Vivent zo mooi maakt. “Het geeft zoveel voldoening als je mensen steeds een stukje vooruit ziet gaan.”

Elke cliënt is anders

Ze vertelt het met een lach op haar gezicht. “Die mevrouw van 103 was zo gedreven. Het ging haar nog bijna te langzaam. Als het aan haar lag, deed ze de hele dag haar oefeningen. Maar dosering is natuurlijk heel belangrijk en elke cliënt is anders. We delen mensen in naar leerniveaus ’s. Van niveau 1 waarbij iemand helemaal afhankelijk is van zorg en bedlegerig is tot niveau 7 waarbij je al veel zelf kunt. Afhankelijk van wat iemand kan, wil en nodig heeft worden disciplines betrokken zoals arts, ergotherapie, logopedie, fysiotherapie, verpleegkundige, diëtist en geestelijk verzorgende.”

Zelf doen

Heeseind heeft een therapeutisch leefklimaat. Karlijn: “Dat wil zeggen dat we mensen zoveel mogelijk stimuleren om dingen zelf te doen. Zelf het bed opmaken, de gordijnen open en dicht doen, de tafel dekken. Best even wennen, vooral voor sommige mannen die wel eens een beetje verwend zijn, haha. Maar we doen het met een reden, we willen activeren en bereiken dat mensen de regie behouden.” Karlijn doet oefeningen met cliënten en voert verpleegkundige handelingen uit. En daarnaast is het bieden van een luisterend oor van belang. “Als iemand het even niet ziet zitten, laat ik zien hoeveel vooruitgang hij of zij al heeft geboekt: Kijk naar wat je nu al weer kunt! Het is goed om dat telkens weer te benoemen, zelf ziet een cliënt dat niet altijd.”

Plezier

Revalideren is soms hard werken, dat gaat het beste als je het met plezier doet. En gezellig is het op de afdeling, zegt Karlijn: “We eten samen, zingen liedjes, doen spelletjes en hebben vaak mooie gesprekken met de cliënten. Ik ben 26 jaar, maar als cliënten vertellen over vroeger hang ik aan hun lippen. Prachtige verhalen zijn dat.” Lacht: “We hebben nu een cliënt en die heeft elke dag de lolbroek aan. Door het bedienen van een hendeltje strekt hij zijn kunstbeen. Hij vindt het erg leuk om dat ook te doen als hij gewoon zit. Dan wipt dat been ineens de luncht in en ligt iedereen weer in een deuk. Van zijn grappen fleurt iedereen op. Zo helpen en motiveren cliënten elkaar.”

Trots

Moeilijke momenten zijn er ook. Soms is het vertrouwen in het eigen kunnen even weg bij een cliënt. Karlijn vertelt over een mevrouw die na een operatie erg bang was om te lopen. “Ik ben met haar in gesprek gegaan, heb gevraagd waar ze precies bang voor is en samen hebben we een doel gesteld. Met gebruik van hulpmiddelen is ze letterlijk stapje voor stapje vooruitgegaan. En nu loopt ze ons in de gang met haar rollator voorbij. Als ik dan de blijdschap en trots zie bij die mevrouw, dan weet ik weer: ik heb het mooiste werk dat er is!”