“Een feest van herkenning”

Dinsdag 13 april 2021

Appeltjes van oranje. Daar aan de waterkant. Het leven is goed in het Brabantse land. Zomaar een greep uit de liedjes die vrijwilligster José Deckers (66) elke donderdagmiddag zingt met de bewoners van woonzorgcentrum Vivent De Hooghe Clock. “Zingen is mijn lust en mijn leven!”

José is de op één na jongste van een gezin met 12 kinderen. “Druk en gezellig was dat”, zegt ze, “want er werd bij ons thuis altijd gezongen en ‘ons pap’ speelde dan op de accordeon.” Haar ogen beginnen te glimmen als ze terugdenkt aan die tijd. “Ik houd van die gezelligheid. Ik ben ook altijd blijven zingen. Jarenlang in een koor en sinds drie jaar hier in Vivent De Hooghe Clock als vrijwilligster.”

Coronatijd
José is voorzanger. Dat betekent dat ze de liedjes inzet waarna de bewoners inhaken. Alleen tijdens corona even niet… “Die stomme coronatijd”, zucht José. “We mochten binnen niet zingen. Als bewoners me vroegen waarom niet, zei ik altijd dat meneer Rutte dat niet wilde”, lacht ze. “We hebben daarom nog een tijdje buiten gezongen op de terrassen, terwijl de bewoners dan meezongen vanachter het geopende raam. Maar het blijft behelpen en in de winter was het te koud. Ik kan niet wachten tot het leven weer zijn normale gang krijgt.”

Entertainer
José neemt niet alleen de taak van voorzanger op zich; ze is ook entertainer. “Ik praat zo’n middag aan elkaar”, legt ze uit. “Zie je het voor je, een groep van 40 bewoners. Allemaal, net als ik, grijze duiven bij elkaar. Dan vraag ik bijvoorbeeld wie er vroeger rood haar had en dan zingen we ‘Meisjes met rode haren’, van Arne Jansen. Of ik vertel de deelnemers  dat ik zo’n zin heb om naar het strand te gaan, om de wind door mijn haren te voelen, het ruisen van de zee te horen… Dit als inleiding op het liedje ‘Zo heerlijk rustig’. Of ik vraag wie er blauwe ogen heeft, waarna iedereen elkaar gaat aankijken en ik het liedje ‘Twee ogen zo blauw’ inzet. Zo gaan we van liedje naar liedje. En iedereen zingt mee! Ook mensen met dementie. Soms niet woordelijk, maar ze herkennen de melodie. Dat is zo mooi om te zien!”

Zingen helpt
Emotioneel is het soms ook. We hebben hier de dagbesteding, waar mensen naartoe gaan als ze nog thuis wonen, en de woningen voor mensen met dementie. Dan maak je het wel eens mee dat je een meneer die je kent van de dagbesteding ineens terugziet in een woning. Dat is wel even slikken. Zingen helpt dan. Het verzet de zinnen en maakt je vrolijk. Ik zie dat ook terug bij de deelnemers: ze hebben er zoveel lol in. En daar krijg ik dan weer energie van.” Ze doet het overigens niet alleen, wil ze per se gezegd hebben. “We zijn met een aantal vrijwilligers. In coronatijd zijn we met z’n vieren, met Ellemieke, mijn zus Agnes en Gieneke die ons begeleidt op de accordeon. Samen met de bewoners maken we er een feestje van! Een feest van herkenning.”

Mooie woorden
José is een bezige bij. Met haar man Joop fietst en wandelt ze graag of gaat ze naar hun volkstuintje. Verder schildert ze veel en maakt ze gedichten. “Zo heb ik in sinterklaastijd al eens een eigen gedicht voorgedragen als piet hier in Vivent De Hooghe Clock. En ook afgelopen carnaval mocht ik weer een eigen bedenksel  voorlezen.” Een toepasselijke tekst over Oeteldonk in coronatijd, luister maar naar het slot:

Ooit is deze rare tijd vergeten,
ooit kunnen we weer met elkaar.
Proosten, zingen, dansen en weer eten.
Ooit weer onbezorgd genieten en lachen met elkaar.